U ovoj vitrini se nalazi osobno dugovanje ljudi, ke su umorili u mjestu Malý Trostinec. Našli su je u masovni grobi ovoga mjesta blizu Minska u današnjoj Bijeloruskoj.

Ovo su različne posude, češalj, dvi kovanice i jedna doza za tablete, ke sadržavaju u Beču produciran medikamenat protiv boli. Ove predmete su ljudi imali pri sebi, kad su je umorili.

Po napadu na Sovjetski savez u juliju 1941. ljeta nacionalsocijalistička država već nije imala samo cilj proganjanja nego cilj masovnoga umaranja. Počele su sistematične deportacije u koncentracione logore i logore zničenja, pred svim na istoku Europe.

U Malý Trostinec deportirane Židovke i Židove su odmah po dolasku umorili plinom u zato preparirani koli ili su je ustriljili u šuma. Uz Auschwitz-Birkenau je Malý Trostinec mjesto, kade je osmrćen najveći dio austrijanskih Židovkov i Židovov.

Deset transportov s po oko jedan tisuć ljudi je išlo direktno iz Austrije u Minsk odnosno Malý Trostinec. Vlaki su se odvezli iz kolodvora Aspang u sredini tretoga gradskoga kotara u Beču. Ljude su otprimili pred očima javnosti na teretnjaki kroz grad na kolodvor: industrijsko masovno umaranje se je počelo po bijelom danu.

Uz Židovke i Židove su bili Romi i Romnije i ljudi s pačenjem oni, ke su sistematski deportirali i umorili.
Žrtve logorskoga zatvora, proganjanja i umorstva su bili ne samo protivniki i protivnice režima nego i takozvani asocijalni ljudi, homoseksualci, svidoki Jehove i muži, ki su odbili službu u nimškoj vojski, Wehrmachtu.

Iskustva masovnoga zločina nacionalsocijalizma su stavila u pitanje dostignuća človičje civilizacije i su peljale do toga, da se je po koncu NS-vlasti formirala medjunarodna suradnja u obliku Ujedinjenih narodov (UN-a). Jedan od prvih i najvažnijih činov nove institucije bilo je sastavljanje Opće deklaracije o ljudski pravi.